Από την μια το Bergamo: Μια πόλη 120,000 ατόμων. Καταπράσινη και πανέμορφη σαν
τα Γιάννενα. Με τα Βενετσιάνικα Τείχη στην μέση της πόλης στην κορυφή ενός
λόφου και μέσα την ιστορική – γραφική - πανέμορφη παλιά πόλη, την Citta Alta. Μια πόλη πρωτοπόρα
στους κοινωνικούς αγώνες αλλά και στους απελευθερωτικούς αγώνες από τον φασισμό
το 1943-45.
Από την άλλη η Atalanta: Μια ομάδα χωρίς μεγάλες διακρίσεις. Σαν τον ΠΑΣ. Με
οπαδούς όμως πασίγνωστους σε όλο τον κόσμο για τις ιστορικούς τους αγώνες
(κοινωνικούς και μη) με τους Brigate Nerazzure Atalanta
(γνωστοί και ως BNA) πρωτοπόρους
στο κίνημα των Ultras όπως επίσης και του Support your Local Club mentality.
Οι επαφές είχαν ξεκινήσει πριν 1,5
χρόνo, στο ταξίδι
κάποιων ΠΑΣολέδων στον αγώνα Bayern Munich
– St. Pauli, οπού βρέθηκαν στην ίδια κερκίδα
με αυτούς της Atalanta,
να υποστηρίζουν την St.
Pauli. Η γνωριμία είχε
γίνει, η πρόσκληση υπήρχε για το Curva Sud που πλέον είχαν μετακομίσει (για
λόγους που θα αναλυθούν αργότερα) οι πρώην-BNA και νυν Forever Atalanta.
Πραγματικά το δίπτυχο Bergamo-Atalanta ήταν
αρκετά δελεαστικό και απασχολούσε κάποιους από εμάς εδώ και μήνες. Η βολική
ημερομηνία είχε βρεθεί και οι ετοιμασίες κράτησαν σχεδόν 2 μήνες. 6 Μαΐου και
αντίπαλος η Lazio. Αγώνας
υψίστης σημασίας όχι όμως αγωνιστικά αλλά περισσότερο για οπαδικούς λόγους και
πολιτικούς.
Ξεκινήσαμε την Παρασκευή 4 Μαίου.
Φτάνοντας στην πόλη, η πρώτη εντύπωση που σου δημιουργείται είναι ότι η πόλη
ζει στους ρυθμούς της τοπικής ομάδας. Παντού σημαίες. Σε μπαλκόνια σπιτιών, σε
μπαλκόνια δημόσιων κτηρίων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, σε μαγαζιά, ακόμα και σε
τοίχους και φράχτες προστασίας. Η 2η εντύπωση ήταν τα συνθήματα
στους τοίχους, κυρίως εναντίον του φασισμού-ρατσισμού αλλά και εναντίον των
περιοριστικών μέτρων για τους οπαδούς (Tessera). Μετά από την περιπλάνηση μας στην Citta Alta, πετύχαμε την έναρξη της
εβδομάδας ‘Citta Nerazzurra’,
δηλαδή εβδομάδα της Μελανόμαυρης Πόλης…
Σε μια μεγάλη πλατεία στο κέντρο της
νέας πόλης, είχαν στηθεί διάφορα κιόσκια της ομάδας και των χορηγών της,
κιόσκια από διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις, από το επίσημο Club οπαδών της
ομάδας, καθώς επίσης και ενός καταστήματος πώλησης προϊόντων της ομάδας. Η
πλατεία γεμάτη κόσμο, με δυο ιστορικά πανό των οπαδών της τωρινής Curva Nord να
δεσπόζουν πάνω από τον κεντρικό δρόμο και πάνω στα μπαλκόνια της δικής τους
Νομαρχίας. Αργότερα ήρθαν και τα μεγάλα κεφάλια της Curva Nord, που δέσποζαν με τις
γνωριμίες τους και τον αέρα που κινιόντουσαν ανάμεσα στα μέλη της ΠΑΕ. Ανάμεσα
σε αυτούς και ο Bocia. O παλιός
ηγέτης των BNA,
οργανωτής τους και σύμβολο της Support Your Local Team mentality.
Βέβαια πλέον έχει απαγόρευση να πηγαίνει στο γήπεδο (Diffidati). Αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε
να δίνει εντολές στα νεώτερα μέλη.
Το βράδυ του Σαββάτου βρεθήκαμε
σε μια συναυλία των Los Fastidios στο κοινωνικό στέκι ‘Paci Paciana’, οπού με χαρά μας βρήκαμε αυτοκόλλητα του ΠΑΣ στους
τοίχους.
Στην συναυλία γνωρίσαμε επίσης οπαδούς της Virtus Verona, της (αδερφοποιημένης)
Ternana, έναν της Brescia (κρυφά, αφού υπάρχει
μίσος μεταξύ των δυο ομάδων) και της St. Pauli.
Εκεί οι φίλοι από την Curva Sud μας εξήγησαν τους λόγους διάλυσης των BNA (που μπορεί κανείς να βρει και στο
βιβλίο ‘Το φαινόμενο των Ultras στην Ιταλία’ του Sebastien Louis, εκδ. Απρόβλεπτες), της
α-πολιτικοποίησης του Curva Nord και της μετακόμισης των πρώην BNA στην Curva Sud. Εκεί μας είπαν και τα
παράπονα τους για την κατάντια και την εμπορευματοποίηση του νυν-Curva Nord. Τέλος, δώσαμε ραντεβού
στο γήπεδο στις 13.30 έξω από την Curva Sud.
Tην Κυριακή το πρωί είχε αγώνα δρόμου 10km διοργανωμένο
από το επίσημο Club των φίλων της Atalanta για φιλανθρωπικούς σκοπούς, H πόλη
στα μπλε και περίπου 10,000 δρομείς όλοι με μπλούζες της ομάδας έτρεξαν και
έδωσαν τον οβολό τους, δείχνοντας τους στενούς δεσμούς της πόλης και της
τοπικής κοινωνίας με την ομάδα.
Καθυστερημένοι φτάνουμε στο
γήπεδο, παλιακό και σχεδόν-κλουβί. Από παντού συρρέει κόσμος. Ξαφνικά περίπου
200-300 πιτσιρικάδες φτάνουν με πορεία παρέα με τους δασκάλους τους.
Μπαίνουμε
στο γήπεδο, γνωρίζουμε και άλλους ultras. Ακολουθεί ανταλλαγή υλικού, φωτογραφίες μαζί και
ανταλλαγή απόψεων. Σαφώς και στο Nord τα μέλη ήταν πιο πολλά και πιο νέα.
Όμως εδώ εμείς μιλάγαμε με την ζωντανή ιστορία ενός από τα πιο ιστορικά group οπαδών
(ΒΝΑ), με την δικιά του ιστορία στο οπαδικό κίνημα. Η αλήθεια είναι ότι
περισσότερο ζηλέψαμε τα παλιά τους συνδεσμιακά προϊόντα παρά τα καινούρια.
Φυσικά δεν μπορούσαν να τα δώσουν (ούτε
καν σκεφτήκαμε να τα ζητήσουμε), αφού με αυτά είχαν γυρίσει την Ιταλία και
είχαν γράψει ιστορία…
Το παιχνίδι σε λίγο ξεκινάει και όλο και περισσότερες
σημαίες κάνουν την εμφάνιση τους. Σημαίες κάθε μορφής, κάθε σχεδίου και κάθε
μεγέθους. Ξεχωρίζουν οι σημαίες της Ternana, που όπως είπαμε, είναι αδερφοποιημένη με την Atalanta. Φτάνουν και οι Laziali, καμιά εκατοστή και
όλοι Tesserati, αφού
ένα τέτοιο ταξίδι μόνο όσοι κατείχαν τέτοια κάρτα θα μπορούσαν να κάνουν. Θλίψη,
αφού βλέπαμε το μέλλον των ελληνικών γηπέδων. Με 2-3 πανό της κακιάς ώρας και
χωρίς πολύ όρεξη για φωνή και τσαμπουκάδες.
Οι ομάδες βγαίνουν στον αγωνιστικό
χώρο. Όλο το γήπεδο στο πόδι. Το Curva Nord γεμίζει με άσπρα- μπλέ -μαύρα χαρτόνια κάτω από μια λινάτσα
που γράφει: Essere Atalantini Essero dentro…le bandiere non sono gli ottimi giocatori, ma uomini d’ esempio e ricchi di valori (Όταν
είσαι στην Αταλάντα, σημαίες δεν είναι οι καλοί παίχτες, αλλά οι γεμάτοι
ανδρεία άντρες-παραδείγματα). Πάνω στα χαρτόνια μπαίνουν και μερικές μεγάλες
φανέλες από τους πρωτοκλασάτους παίχτες της ομάδας. Το coreo σχηματίστηκε.
Η κερκίδα απέναντι από τους επίσημους, καλύπτεται με ένα τεράστιο κερκιδοπανό
στα χρώματα της ομάδας. Η δικιά μας εξέδρα καλύπτεται με κίτρινα –κόκκινα-
πράσινα καπνογόνα, με τις σημαίες και ένα τεράστιο σήμα της Atalanta. Που ζούμε;;; Σίγουρα όχι σε
ένα ελληνικό γήπεδο…
Ο αγώνας αρχίζει. Το τραγούδι
συνεχίζεται. Προς το τέλος του ημιχρόνου η Lazio, που ήταν καλύτερη σε όλο τον αγώνα, βρίσκεται να
προηγείται. Οι οπαδοί της τρέχουν προς τα κάγκελα. Το ίδιο και εμείς. Η νεκρή
ζώνη όμως είναι τόσο μεγάλη και τα κάγκελα τόσο ψηλά και απειλητικά που δεν
αφήνει και πολλά περιθώρια για περισσότερα. Ο ρυθμός πέφτει…Κάτι τύποι δίπλα
μας, μας πιάνουν κουβέντα. Φαίνονται παλιές καραβάνες της δεκαετίας του 
